Αυτό που συνέβη στην ΕΠΟ, όσοι το δουν με αποκλειστικά ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά έχασαν τη μπάλα και όχι αδίκως. Η συμμαχία των ΠΑΕ της Super League στο πρόσωπο του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής δείχνει μια άλλους είδους προέκταση που σχετίζεται με τις κόντρες που έχουν παλιά και νεοεισερχόμενα τζάκια της αστικής τάξης στην χώρα μας. Ο νέος μεγάλος παίκτης του ελληνικού ποδοσφαίρου για τον οποίο σας μιλάμε εδώ και πέντε χρόνια αν όχι από εφέτος, από του χρόνου θα είναι ο ΠΑΟΚ και δεν έχει σημασία αυτός, αλλά το αφεντικό του που είναι ο εκφραστής των ρωσικών κεφαλαίων στη χώρα, που μαζί του πήρε τους πάντες και τα πάντα πλην της Super League που οι νταβατζήδες της και οι "πρώην" ισχυροί της Ελληνικής Αστικής τάξης έχουν μπει στο στόχαστρο πασών των ιμπεριαλιστών, χωρίς βρίσκουν πια πουθενά συμμαχία από αυτούς.Το πρόβλημα με τα παλιά τζάκια είναι ότι δεν έχουν πλέον ούτε τις συμμαχίες των Κινέζικών, Αμερικανικών, αλλά και Ε. Ενωσιακών συμφερόντων. Αυτό εκφράστηκε και στην περίπτωση της ΕΠΟ και μάλιστα σχεδόν δια βοής και με τους εκπροσώπους της UEFA παρόντες. Σχεδόν όλοι, η πλειοψηφία τουλάχιστον, έστω και πρόσκαιρα συμμάχησε με τους νέους παίχτες ανεξάρτητα ποιος θα ήταν από πίσω τους, γιατί στο δια ταύτα εκφράζονταν ο ίδιος κοινός παρονομαστής, που είναι το τέλος της αντιπροσωπίας και η αρχή της υπαλληλίας στην Ελληνική αστική τάξη και αυτό βοηθούσε τους μικρότερους παίχτες της περιφέρειας κατά βάση. Ούτε τα Ε.Ενωσιακά (με τις κεντρικές και περιφερειακού τύπου αντιθέσεις τους) κεφάλαια, ούτε τα υπερατλαντικά, ούτε τα Κινέζικα είναι πλέον μαζί με τους παλιούς, που έβαλαν σύσσωμο και συμπούρμπουλο το εφοπλιστικό κεφάλαιο για αν τους σώσει. Όλοι οι παλιοί παίχτες αναγκάστηκαν να βγάλουν απ΄το μανίκι μικροαστικές ανησυχίες που έγιναν συμμαχίες και που όλες μαζί κινούνταν στη σφαίρα ενός φιλελευθεροποιημένου εθνικισμού με θεωρίες συνωμοσίας για τους κινδύνους που θα διέλθει η "ποδοσφαιρική" πατρίς και άλλες τέτοιες εκ του πονηρού ανησυχίες. Βγήκαν μπροστά με συνθηματολογίες του τύπου, "τα ξένα μονοπώλια έρχονται και θα σπαράξουν την εθνική μας επιχειρηματικότητα", κάτι που το βλέπουμε παντού όχι μόνο στην ΕΠΟ. Η κόντρα που είδατε δεν ήταν παρά η παρανυχίδα των παλιών με τα νέα τζάκια που είχε ξεκινήσει από το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου για να την υλοποιήσει το ΠΑΣΟΚ νο2 ο ΣΥΡΙΖΑ, με συμμαχίες και από την Γκωλική δεξιά και αντίπαλο τους πραγματικούς φασίστες του μέλλοντος που είναι οι φιλελεύθεροι της σημερινής ΝΔ, Τότε τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα για τα παλιά τζάκια και ξεμπέρδεψαν με τις συμφωνίες τους με μερίδα νεότερων. Σήμερα που και το λεγόμενο "franchise" των πολυεθνικών τελειώνει, πάει περίπατο και αντικαθίσταται με την υπαλληλοποίηση της αστικής τάξης μόνο με πληρωμή παχυλού μισθού επί του έργου, αλλά καμίας ανάμειξης της σε διοικήσεις και κερδοφορίες επί του υπέρ-προϊόντος. Ρωσικά, Κινέζικα, Αμερικάνικα και Ευρώ Ενωσιακά συμφέροντα στηρίζουν το μοντέλο αυτό που το είδαμε να πραγματοποιείται στις εκλογές τις ΕΠΟ, οι οποίες έδειξαν ποια θα είναι και η επόμενη κυβέρνηση ξανά. Ο ΣΥΡ, ο πιο δύσκολος αντίπαλος σε όλα τα επίπεδα δεν ήρθε μόνο για να πάρει τα μέτρα και να τα εφαρμόσει με λαϊκή συναίνεση, αλλά για να πραγματοποιήσει και να επιβάλει όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ζητούν όλα τα μονοπώλια φυσικά πάλι με τη λαϊκή συναίνεση, πράγμα που σημαίνει ότι είμαστε ακόμα σε μεταβατική φάση και ότι ο ΣΥΡ είναι ο νέος μεγάλος εργολήπτης και κατά συνέπεια παίκτης. Να επιβάλει το νέο τρόπο της επιχειρηματικότητας που ονόμαζε ως "υγιή" και που μέρος του αναφέραμε λίγο παραπάνω, να ανακατέψει την τράπουλα στην ελληνική αστική τάξη που βρίσκεται σε ενδιάμεση και πολλαπλώς εξαρτημένη θέση, και να την καθιεώσει πλέον ως υπαλληλικό προσωπικό υποβαθμίζοντας της από αντιπρόσωπο και βυθίζοντας την ακόμα πιο χαμηλά. Είναι τόσο πολλά τα λιμνάζοντα κεφάλαια, που η αναδιανομή δε γίνεται αλλιώς, εντός του καπιταλιστικού συστήματος κυρίως για να υπάρχει η "αειφόρος" ανάπτυξη δηλαδή η συνεχής κερδοφορία σε κάθε νέο κύκλο παραγωγής. Για να διατηρηθεί αυτό πρέπει να αναλάβουν τα ίδια τα μονοπώλια τα ηνία, όχι πια δια αντιπροσώπων, αλλά δια μισθωτών υπαλλήλων. Το ζήτημα όπως μπαίνει από διαφόρους εδώ μέσα ως μορφή αγανάκτησης, (ίσως να μην μπαίνει και λανθασμένα), αλλά αν δει και εξετάσει κανείς τι συμβαίνει πραγματικά, (και με όρους πολιτικής οικονομίας που εξετάζει τις σχέσεις παραγωγής και κατά συνέπεια τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και την παραγωγική διαδικασία) ίσως να έχουν χάσει τη μπάλα στην κυριολεξία. Διαλέγουν με ποιον δήμιο θα πάνε στο γκρεμό, η στο ρέμα. Κατά πολλούς καλύτερο είναι το ρέμα αλλά μην ξεχνάνε ότι καταλήγει κι αυτό σε διπλό γκρεμό, δηλαδή σε καταρράχτη. Στην ΕΠΟ δεν είχαμε τίποτα άλλο από την κόντρα του παλιού (εφοπλιστικό κεφάλαιο και συνοδοιπόροι), με το νέο που είναι τα πολυδύναμα μονοπώλια με επικεφαλής αχυρανθρώπους και υπαλληλικό προσωπικό έναντι αμοιβής. Αυτό στο ποδόσφαιρο είχε προηγηθεί στην δεκαετία 1997-2007 επιτυχώς όσον αφορά τους τίτλους, αλλά ανεπιτυχώς όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι όσον αφορά το ποιες μερίδες της ελληνικής αστικής τάξης επιβιώσουν, όμως απ΄ ότι φαίνεται και απ΄τις συνθήκες ήρθε η ώρα. Οι τότε ΠΑΕ ήταν αντίπαλες γιατί έκφραζαν άλλα πράγματα στο πεδίο της οικονομίας τώρα είναι χέρι-χέρι, γιατί έρχεται το τέλος της αστικής τάξης όπως την ξέραμε. Τότε ο ελληνικός καπιταλισμός άντεχε γιατί έπαιζε το ρόλο μικροϊμπεριαλιστή στα Βαλκάνια και αλλού, τώρα αυτό δεν υπάρχει και η νέα φάση έρχεται ταχύτατα, αδιατάρακτα, απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα, όσο και αν στον τρόπο παραγωγής υπάρχει και η προηγούμενη φάση, αλλά αυτή τη φορά είναι αποδυναμωμένη. Ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη, δε διαλέγεις κανένα, όπως ανάμεσα σε μερίδες των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού δεν διαλέγεις κανένα, ούτε το ΣΥΡ, ούτε τη ΝΔ, που είναι οι δυο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος εκφράζοντας άλλες φάσεις της ίδιας της παραγωγής που παράγει κερδοφορία, πού είτε στα μονοπώλια πάει, είτε σε Έλληνες επιχειρηματίες δε μας κόφτει καθόλου, κάτω από ξένη σημαία δε θα γίνουμε παραστάτες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου